Mijn vader was schoolhoofd en barstte van de ideeën.
Hij zag oplossingen voor problemen waar wij, onnozele schoolkinderen, in geen miljoen jaar aan dachten.
Zoals bij het hinkelen op de grote speelplaats achter de school. Waar wij erop los tekenden met krijt zag hij vooral onze vieze voetstappen in de gang.
De oplossing? Hij liet gekleurde hinkelbanen op de tegels schilderen. En die lege schoensmeerdoosjes met zand waar wij mee gooiden verving hij door houten blokjes, tijdens handarbeid door de jongens (!) gezaagd en geschaafd. Spelen kan ook netjes, vond hij.
Elk jaar kocht mijn pa voor de schoolverlaters de nieuwste Benny Vreden-musical.
Eén LP – kant A muziek en tekst, kant B, alleen muziek – plus een paar tekstboekjes.
Wekenlang oefende de zesde klas op het verhaal, de kinderen droomden al van het applaus.
Tijdens de generale repetitie toverde pa de gymzaal om tot schouwburg.
Onder zijn toezicht oog zette klas 5 banken, matten en klapstoelen in rijen klaar.
Het viel hem op dat de acteurs achter in de zaal niet te verstaan waren.
Peinzend dirigeerde hij de vijfdeklassers weer naar buiten.
Die avond zat de zaal tjokvol. Op het podium werd het openingslied ingezet.
Precies op dat moment kroop vanaf de zijkant een figuur op kousenvoeten over het toneel.
Pa, de geluidstechnicus.
Half boven zijn hoofd hield hij een microfoon. Zo’n tulpmodel met een buigzame stang.
De musicalsterren bevroren op hun plek, terwijl hij verwoed mikte op de leerling met tekst. Choreografie, ook een van zijn talenten.
Omdat hij naar de grond bleef kijken meende hij niet op te vallen. De kleuters op de eerste rijen zagen echter vooral zijn kont en grijs gemêleerde, gebreide voetzolen. Dat hij regelmatig zijn evenwicht verloor werkte ook niet echt mee.
Het verhaal en de liedjes waren te horen tot achter in de zaal. Maar daar lette niemand meer op.
In 1992 overleed mijn vader, ik ging zijn gekke acties steeds meer missen. Regelmatig lachten we er nog eens om. Hij had het allerbeste met zijn school voorgehad.
Maar soms loste hij problemen op die je als kind helemaal niet had.
En tijdens je moment of fame zat hij in beeld.
Daarmee heeft hij mij als maker iets geleerd: als je een mooi verhaal hebt, ga dan niet zelf in beeld zitten. Werk niet te hard om alles in te vullen, uit te leggen, te nuanceren. Durf veelzeggende details te kiezen en dingen weg te laten. Geef de verbeelding van je luisteraars ook maar wat ruimte. Dan gaat je verhaal voor hen ook leven en wordt echt een cadeautje tussen de oren.
Ontdekken hoe je dat aanpakt?
P.S. Stond jij ook in een Benny Vreden musical?
Vertel erover in de reacties, we zijn benieuwd!